Bespreking bij Ellen van Leon de Winter's Het Recht op Terugkeer

Mignonne was ziek; beterschap! Els zat in la douce France. Geen straf lijkt ons.

Ellen heeft de leestafel al gezellig ingericht met leeskleed (we beginnen weer van voren af aan! Leuk, oude krabbeltjes teruglezen) en heerlijke ouderwetse allerhande koekjes.

Het was een geanimeerde discussie. Iedereen oordeelde positief over het boek. Hoewel met name Ellen en Anne graag wat meer uitgediepte karakters hadden teruggezien. Engeline, Ale en Beli waren het daarmee niet eens: zij dachten dat daardoor het boek teveel verhaallijnen zou krijgen en dan minder vaart zou krijgen. Ook hebben we nog geprobeerd het Midden Oostenvraagstuk op te lossen.

Dat lukte dus niet maar het leverde wel flink wat gesprekstof. Uiteindelijk moesten we ook nog een nieuw boek kiezen. Ellen had flink veel huiswerk verricht en een aantal interessante boeken opgeduikeld. Ook Beli leverde een flinke bijdrage. We kozen voor Bernlef's De rode droom. Iedereen gaat hem zelf bestellen. Voorts hebben we afgesproken ons te verdiepen in het boek De Welwillenden van Jonathan Littell. Een flinke pil die misschien geschikter is om in de zomer tot ons te nemen: dan is er immers een langere tijd tussen onze bijeenkomsten.

Afgesproken is op 26 februari om 20.00 ! uur bij Ale bijeen te komen. Dan bespreken we kort De Rode Droom en bekijken vervolgens de film De Bruidsvlucht of Bridesflight via Ale's supersonische beamer dus op groot doek! Anne zorgt voor de film.

Dan hebben we nog even het Bloggen (gadverdamme!) besproken. Het gaat nog stroef. En dat is jammer want zo kunnen we niet naar elkaar reageren etc. Wie wil, kan donderdag 5 februari bij Anne thuis een workshop Bloggen volgen (haha, dat klinkt geweldig officieel!) Jullie worden om 20.30 uur verwacht.

De wandelende jood

Tijdens de bespreking van het Recht op Terugkeer kwam vanavond het begrip 'de wandelende jood' bovendrijven. Even opgezocht wat dat ook al weer was: De kern van de legende, achter vele varianten, komt er op neer dat een jood, doorgaans Ahasverus geheten, maar ook wel Jozef de schoenlapper, weigerde Jezus op zijn kruisweg te drinken te geven dan wel hem mishandelde of van zijn drempel joeg. Hij werd verdoemd tot eeuwig rondzwerven over de aarde totdat hij bij terugkomst van Jezus hem als Messias zou aanvaarden. Het verhaal heeft dus een christelijke oorsprong en is met name in vroegere eeuwen vaak gebruikt als bekeringsverhaal door de christenen. Het heeft een duidelijk (religieus) antisemitische bodem. Niettemin zijn de joden zelf het verhaal uiteindelijk als een soort geuzennaam (net als de naam 'joden' voor Ajaxieden) gaan gebruiken. De wandelende jood is een symbool geworden voor het joodse volk dat nergens op de wereld rust vindt.

Het recht op terugkeer.

Leon de Winter. Een begenadigd verteller. De roman leest als een thriller. Pageturner. Achter elkaar door gelezen. Echt waar! En toch en toch en toch…
Ik mis compassie. Voor Eva, voor Rachel, voor Hartog maar vooral voor de hoofdpersoon. De Winter doet wel pogingen. Maar het zou me bij de strot moeten grijpen en dat doet het niet. En dat, dames, is voor iemand die bij de eerste de beste aflevering van Grey’s Anatomy al zit te snotteren, een hele bekentenis. Ik wil het wel want alle componenten zijn aanwezig: de verdwijning van het kind, de redding van een kind, de dood van weer een ander kind, een tweede kind, de adoptie van het blinde en dove kind: ik bedoel maar…

Spielberg zou er wel raad mee weten! En misschien is dat ook wel De Winter’s bedoeling: een boek schrijven dat ook verfilmd kan worden. Als politiek pamflet kom ik er ook niet erg uit: de beschrijving van het piepkleine Israel in 2024 is wel voorstelbaar ; ik voel dan ook enige sympathie voor havik Hartog, maar vindt Balin merkwaardig in zijn ommezwaai van duif naar havik en Bram, tja…die is onnavolgbaar. Rachel is opeens weg en Eva: die vrouw verdient toch meer dan het achterlijke beeld dat wij van haar hebben gekregen?