Het recht op terugkeer.

Leon de Winter. Een begenadigd verteller. De roman leest als een thriller. Pageturner. Achter elkaar door gelezen. Echt waar! En toch en toch en toch…
Ik mis compassie. Voor Eva, voor Rachel, voor Hartog maar vooral voor de hoofdpersoon. De Winter doet wel pogingen. Maar het zou me bij de strot moeten grijpen en dat doet het niet. En dat, dames, is voor iemand die bij de eerste de beste aflevering van Grey’s Anatomy al zit te snotteren, een hele bekentenis. Ik wil het wel want alle componenten zijn aanwezig: de verdwijning van het kind, de redding van een kind, de dood van weer een ander kind, een tweede kind, de adoptie van het blinde en dove kind: ik bedoel maar…

Spielberg zou er wel raad mee weten! En misschien is dat ook wel De Winter’s bedoeling: een boek schrijven dat ook verfilmd kan worden. Als politiek pamflet kom ik er ook niet erg uit: de beschrijving van het piepkleine Israel in 2024 is wel voorstelbaar ; ik voel dan ook enige sympathie voor havik Hartog, maar vindt Balin merkwaardig in zijn ommezwaai van duif naar havik en Bram, tja…die is onnavolgbaar. Rachel is opeens weg en Eva: die vrouw verdient toch meer dan het achterlijke beeld dat wij van haar hebben gekregen?