Na de, wat mij betreft voor herhaling vatbare, high tea in de Zilte Zoen - wat was het lekker en gezellig! - vond ik het wel weer eens tijd worden voor een berichtje op onze site. Het blijft toch een leuk medium, ondanks de geringe activiteit.
Stilaan komen we tot de conclusie dat er meer is tussen hemel en aarde dan lezen, dus langzamerhand zetten we, als groep dan, ook onze schreden op andere culturele paden. Toneel, film, lezingen: het kan niet op. Niet alle leden doen dit meer tegelijkertijd: de groep schuift wat. Maar dat moet kunnen in deze tijden :-). Zo gaat Ellen binnenkort naar de Calendar Girls. Verslagen zijn wel welkom! Stuur ze maar naar mijn e-mailadres. Ik zorg vervolgens voor plaatsing op de site.
Ik bijt het spits af met een verslagje over de film The Help.
Ik zag afgelopen dinsdag toevallig dat een voorstelling van deze film extra was ingelast in de programmering van Cinebergen. Altijd leuk om een excuus te hebben om die kant op te gaan, dus ik dacht : welaan: ik probeer het! Dochters lief konden op zo korte termijn geen oppas regelen en ook andere pogingen gezelschap op te doen, faalden. Dus ging ik maar alleen. En dat was helemaal zo erg nog niet.
The Help is het verhaal van zwarte dienstmeisjes in de stad Jackson -Mississippi, opgetekend in de eerste jaren 60, door een blank meisje. Een dapper verhaal: want het vereiste moed van de dienstmeisjes om hun werkgeefsters (het zijn vooral de vrouwen die hier 'gefileerd' worden) neer te zetten voor wat ze waren: blanke monsters, die op z'n best hun personeel behandelden als de huishond: geliefd maar geen volwaardig lid van het gezin. Wél goed om de kinderen op te voeden, dat wel.
En dat was dan op z'n best. De échte bitches deden en bedachten dingen die haast onbeschrijfelijk zijn.
Het vergde echter ook veel moed van de blanke schrijfsters. Vaak gingen de verhalen over haar schoolgenoten en (voormalige) vriendinnen. De publicatie van het boek werd haar natuurlijk door die vriendenkring maar ook door familie niet in dank afgenomen.
Het boek heb ik niet gelezen maar is, zo hoorde ik van mijn medefilmkijkers tijdens de pauze, zeer de moeite waard. De film echter ook. Er wordt fantastisch geacteerd (Sissy Spacek als alcoholische moeder van de ergste bitch is hilarisch) het verhaal wordt prachtig gebracht en de plaatjes zijn wonderschoon. Met een brok in de keel Cinebergen weer verlaten. En dit zinnetje vergeet ik nooit meer: You is good, you is kind, you is beautiful.